Tijd en ruimte spelen een belangrijke rol bij het opzetten van onze school. Timing, momentum, schema’s, locatie, plek… Het is een thema op zichzelf.
Niet voor niets zijn tijd en ruimte vaak terugkerende onderwerpen bij democratische scholen.* Want wat betekent het eigenlijk om op een andere manier naar onderwijs te kijken? Waar lopen we in het reguliere systeem tegenaan? Waar verlangen we naar, wat gunnen we kinderen (en onszelf)?
Tijd.
En ruimte.
Tijd om te vertragen. Om iets uit te diepen. Om ergens helemaal in te duiken, ergens helemaal te kunnen zijn en een tijdje te blijven. Verdieping en vervulling vinden. Zelf bepalen waar je je tijd aan besteedt. En hoe lang en hoe vaak.
Te ervaren hoe grillig de tijd verloopt, ook. Hoe snel het gaat als je geboeid bent, hoe je in een ervaring van tijdloosheid kunt raken. En verveling. Saaiheid. Traagheid. En hoe je je daar weer toe kunt leren verhouden.
Tijd creëert ruimte (en andersom). Ruimte om jezelf te zijn, om met je aandacht bij een ander te zijn. Echt te zien, horen, voelen, ruiken en proeven. Je ervaring te verdiepen. Ruimer te worden in jezelf. Je horizon, je blikveld, je ideeën, je mind en spirit.
We zijn al een aantal jaar bezig om de start te maken voor onze school. ‘Hoe lang zijn jullie al bezig?’ ‘Het duurt wel lang hè?’ ‘Zijn jullie nou NOG niet begonnen…?’
If only I had a nickle… 😉
Nee, zonder gekheid. Het klopt. Het kost tijd.
Tijd om een sterk team neer te zetten. Om genoeg commitment te vinden buiten onszelf en in onszelf. Steun en support te creëren. Zorgvuldig zijn vraagt tijd, en het gaat in golfbewegingen. Dan is er even weer een enorme boost, een sprintje waardoor we opeens weer een stuk verder zijn. En even zo goed ligt het werk wel eens een tijdje stil. Is er tijd voor bezinning en afstemming. Nieuwe inzichten meenemen. Voelen wat nog past, en wat niet meer. Waar nieuwe ruimte is ontstaan.
Ik weet dat het een proces is waar veel mensen naar verlangen. Niet dat gehaaste, het snel scoren en opbranden. Maar rustig en afgestemd iets neerzetten wat klopt. En ik zie en ervaar ook hoe moeilijk die “buitenwereld” soms is. Hoe dwingend en kritisch haar stemmetjes zijn. Alhoewel die natuurlijk gewoon een spiegel vormen van wat ons innerlijk nog remt. Juist door het anders dan anders te doen (gebaande paden zijn er trouwens toch nauwelijks), dragen we bij aan de maatschappelijke verandering die wij belangrijk vinden. Bewustwording en afstemming.
Dus ja, we nemen de tijd. Én we willen creëren, het liefst NU! Het is er allebei. Die uitdaging ligt er, a beautiful contradiction. En als het erom gaat dat de kinderen alle tijd en ruimte moeten krijgen, hoe kunnen we onszelf dat proces dan ontzeggen? Walk the talk, so to speak. En ach, zijn het niet juist de tegenstellingen die ons menselijk maken en inspireren om creatief te zijn?
Anne
* Er is zelfs weer een nieuw initiatief onder deze naam gestart in Den Bosch!
